چسب های پایه آب

روند چسب ها در دنیا به شدت به سمت چسب های پایه آب است. در اروپا و آمریکا ترجیح صنایع براستفاده از چسب های مبتنی بر آب است، در حالی که در بازارهایی مانند چین تنها حدود 20 درصد از بازار را پوشش می دهند. سیستم های چسب پایه آب را تقریبا می توان به دو گروه تقسیم کرد: چسب های امولسیونی و چسب های محلول.

• نوع یک: چسب های محلول آبی
چسب های محلول سنتی ترین شکل سیستم های چسب آبی هستند. آنها از آب به عنوان ماده حامل استفاده می کنند و با تبخیر آب بهبود پیدا می کنند. این چسب های پایه آب با استفاده از پلیمرهای طبیعی و مصنوعی که در آب حل می شوند ایجاد می شوند. کاربردهای این سیستم‌های چسب مبتنی بر آب شامل چسب‌های کاغذی و چسب‌های مرطوب‌شونده مانند آنهایی است که در پاکت‌ها، تمبرها و برچسب‌ها یافت می‌شوند، است.

• نوع دوم: امولسیون های آب و چسب های پراکندگی
چسب های مبتنی بر آب عمدتاً در لمینیت بسته بندی مواد غذایی استفاده می شوند اما در سایر کاربردها نیز سهم بیشتری دارند.
امولسیون های چسبنده و سیستم های پراکندگی آب، مخلوط های ناهمگنی هستند که از فاز پلیمری مایع یا جامد پراکنده در فاز آبی تشکیل شده اند. این چسب های پایه آب را می توان با استفاده از طیف گسترده ای از پلیمرها از جمله PVA (پلیمرهای وینیل استات)، PVAC (کوپلیمرهای وینیل استات) و اکریلیک و همچنین الاستومرهای مصنوعی مانند PUR (پلی اورتان) ساخت.
مانند سایر چسب های مبتنی بر آب، چسب ها و امولسیون های پراکندگی نیز می توانند با آب تمیز شوند. با این حال، پس از خشک شدن چسب مبتنی بر آب، دیگر قابل پخش در آب نیست وبرای تمیز کردن باقیمانده ها ممکن است نیاز به استفاده از حلال ها و مواد شوینده داشته باشند.